စိတ္နယ္လြန္

' တီ. . တီ. . တီ. . ' 'တီ. . တီ. . တီ. . ' 'တီ. . တီ. . တီ. .'
ဟာ. . . သြားျပီ။ ထေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားစဥ္အခါမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္က်သြားျပီ ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ 'ဝုန္း' ဆိုတဲ့ေပါက္ကြဲသံနဲ႕အတူ ကြၽန္ေတာ္လြင့္စဥ္ထြက္သြားတယ္ ။ Bus တစ္စီးလုံး မီးခိုးေတြေမွာင္လို႕ . . . . ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ငိုယိုျငီးတြားသံ၊ ေအာ္ဟစ္အကူအညီ ေတာင္းသံေတြနဲ႕ငရဲပြက္တဲ့အလား ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆူညံေနတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေရာ. . . အသက္ရွင္ေနေသးလား။ အခုလိုေတြးႏိုင္ေနေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သိလိုက္တယ္။ တစ္ခုံေက်ာ္က ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိန္းမၾကီးေရာ အသက္ရွင္ေနေသးရဲ့လား။ ကြၽန္ေတာ္ ့အသိစိတ္ေတြကို စုစည္းျပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်အားလုံးကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။

အသိစိတ္ကို ခပ္ေဝးေဝးအထိ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ျဖန္႕မေတြးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အမ်ားဆုံး ျပန္စဥ္းစားလို႔ရတာ မေန႕ညက အထိ။ ဟုတ္တယ္. . . ကြၽန္ေတာ္ ဒီတစ္ပတ္လုံး ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသးဘူး။ မေန႕ညကလဲ ပြဲေကာင္းေနလို႔ တစ္ညလုံး မအိပ္ခဲ့ရဘူး။ ေနာက္ဆုံး လက္က်န္ဘီယာကို ေမာ့ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ မနက္ငါးနာရီခြဲျပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္က
' ေတာ္ျပီကြာ. . . တစ္ပြဲမွလဲ မႏိုင္ေသးဘူး.. ငါအိပ္ေတာ့မယ္။ မနက္လဲ အလုပ္ရွိေသးတယ္. . ' ဆိုေတာ့မွ
မ်က္စိက TV Screen ဆီ ေရာက္သြားတယ္။ PES10 Online game မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး ျပိဳင္ဖက္အသင္းကို ၅-၂ ဂိုးနဲ႕ အားရပါးရ ရွုံးေနျပီ။ အဲဒီေလာက္ပဲ သိေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေလာကၾကီးနဲ႕ ျပန္ျပီးေတာ့ အဆက္အသြယ္ ပ်က္သြားခဲ့တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ ေနမွာေပါ့။



မနက္ထေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းတစ္ခုလုံး ေနာက္က်ိျပီး မ်က္လုံးေတြကလဲ က်ိန္းစပ္ေနတယ္။ အလုပ္ေနာက္မက်ေအာင္ ကမန္းကတမ္းထ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ကားဂိတ္ကို ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႕ ထြက္လာခဲ့မိတယ္။ အခ်ိန္က ေန႕လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆိုေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ေစ်းဝယ္သူေတြကဝယ္၊ ေန႕လည္စာ ထြက္စားသူေတြကစားနဲ႕ စည္ကားေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အသိစိတ္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕သိပ္မကပ္၊ ငိုင္တိငိုင္တိုင္နဲ႕ ကားဂိတ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေဆးလိပ္ဘူးဝယ္ျပီး ဆိုင္ထဲကျပန္အထြက္ သတင္းစာေပၚကို မ်က္စိက အလိုလို ေရာက္သြားတယ္။ အီရတ္ႏိုင္ငံက အစိုးရရုံးဌာနတစ္ခုမွာ အေသခံဗုံးခြဲမႈေၾကာင့္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေသသြားတဲ့သတင္းကို ဖတ္မိလိုက္တယ္ ။ ဪ..လူေတြ. . . အသိတရား ကင္းမဲ့ကုန္ၾကျပီလား။

အဲဒီေနာက္ Busလာေတာ့ ကားေပၚတက္ျပီး ကားေနာက္ဘက္ပိုင္း ခပ္က်က်မွာ လူတေယာက္ေဘး ေနရာလြတ္ေတြ႕တာနဲ႕ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကားစထြက္တာနဲ႕ လူက ငိုက္လိုက္၊ သတိဝင္လာလိုက္ ၊ ျပန္ငိုက္လိုက္နဲ႕ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့ခါးကို မာေက်ာတဲ့ အရာတစ္ခုနဲ႕ ထိထိမိေနလို႕ သတိထားၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ေဘးကလူရဲ့ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဝါယာၾကိဳးေတြနဲ႕ တြဲထားတဲ့ ပစၥည္းကေလးတစ္ခု. . . . မီးနီေလးက တဖ်တ္ဖ်တ္လင္းလို႕။ ေသခ်ာ အာရုံစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ 'တီ. . . တီ. . . တီ. . . တီ. . . ' နဲ႕အသံကလဲ ၾကားေနရေသးတယ္။

ဟာ. . . သြားျပီ ။ ကြၽန္ေတာ္ထေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားစဥ္အခါမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားျပီဆိုတာ သိလိုက္တယ္ ။ 'ဝုန္း' ဆိုတဲ့အသံနဲ႕အတူ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕ကိုငိုက္က်သြားတယ္ ။ အသိစိတ္က ရုတ္တရက္ ျပန္ဝင္လာတယ္ ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ငိုယိုျငီးတြားသံေတြ ၊ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံေတြ ကြၽန္ေတာ္မၾကားရပါဘူး ။ ကားက မွတ္တိုင္ကို ေက်ာ္သြားလို႕ တေယာက္ေယာက္က Bellတီးလိုက္တာထင္တယ္။ ဒါဆိုဘာလဲ. . . ငါ တကယ္မေသဘူးေပါ့. . . ? တကယ္ဗုံးေပါက္တာေရာ မဟုတ္ဘူးလား. . . . ?

အသိစိတ္ေတြကို စုစည္းျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ့ေဘးကလူရဲ့ အိတ္ကပ္ထဲမွာေတာ့ ဝါယာၾကိဳးေတြ သြယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးကေတာ့ 'တီ. . တီ. . တီ. . တီ. .' နဲ႕ လင္းေနတုန္းပဲ။ အဲဒါဆိုရင္...............................................................


ကံဂ်ီမူရာ