(က)
ညေတြဘာေသာက္ခဲ့လဲ မသိဘူး ဆိုေတာ့
အၿမီးအေမာက္ေတြ ဘယ္ေတြဘယ္မွာေတြ ဘယ္ပံုဘယ္ကဲ့သို႔ေတြ
တိမ္ေတြ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ကိုေ႐ြ႕ေနတယ္ဆိုတာ မသိဘူး
ဘာေတြဖတ္ျပီ ဘာေတြေရးေနတယ္ မသိဘူး
လူေတြ လမ္းေတြ ဇာတ္ေလးေတြ ဘယ္ကိုသြားေနတယ္ မသိဘူး၊
ဒီေတာ့ ေမးျပီ. . .
ပင္လယ္ထဲမွာ ငါးေတြ ရွိသလို
ဒီဘက္မွာ အျခားတဘက္ ဆိုတာရွိႏိုင္တယ္
(ရွိႏိုင္ေျခမ်ားတယ္)
ဘယ္ဘက္မွာ ညာဘက္႐ွိသလိုမ်ိဳး
အလင္းမွာ အေမွာင္ရွိတယ္
ျပတင္းမွာ ႐ႈခင္းရွိတယ္
ေမးခြန္းတိုင္းအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ အေျဖဆိုတာ ရွိသင့္တယ္
မေသခ်ာဘူး၊
ဆက္ေျပာခ်င္တယ္. .
အျခားတဘက္မွာလည္း ဒီဘက္ရွိတယ္/ ရွိႏိုင္တယ္
လူျဖစ္ျခင္း တခုလိုမ်ိဳး သိဖို႔ခက္တယ္ နက္တယ္
က်ားၾကီးေျခရာ ၾကီးသလိုေပါ့
အာကာသတြင္းနက္ႀကီးေတြလိုေပါ့
တခါတေလေတာ့လည္း ရွာရွာၾကံၾကံ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳင္
ေထာင့္တေထာင့္မွာ ထိုင္ေနတတ္ေသးတယ္
ေၾကာင္နက္တေကာင္လိုေပါ့
ဖြတ္ထားတဲ့ လက္သည္းေအာက္မွာ
ေမွာင္မဲေနတဲ့ ဆိုက္ေဘးရီးယား လြင္ျပင္ႀကီး ရွိတယ္
လွ်ိဳဝွက္သိပ္သည္မႈေတြ ထူထူထပ္ထပ္ ရွိတယ္
ျမဴဆိုင္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ရွိတယ္
ဒီဘက္ရဲ႕ထြက္ခြာျခင္းက
အျခားတဘက္ရဲ႕ ဆိုက္ေရာက္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
(ခ)
အစုန္ အဆန္ ရထားေတြ ဆန္က်င္ဘက္ကို ခုတ္ေမာင္းၾကသလိုမ်ိဳး
အဆံုးမရွိ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကိုယ္စီနဲ႕ ညလြင္ျပင္ကို အသိမဲ့စြာ လိမ့္ဆင္းၾက
ျဖတ္သန္းၾက အစမ႐ွိ အဆံုးမ႐ွိၾက ပိတ္ရက္မရွိ အားလပ္ရက္မရွိၾက
အေကာင္အထည္မရွိၾက အစိုင္အခဲမရွိၾက အေရအတြက္မရွိၾက
အေရာင္အဆင္းမရွိၾက အနံအရသာမ႐ွိၾက ခံစားမႈမရွိၾက
ရွိျခင္းဆိုတာ မရွိျခင္းပဲလို႔ ယံုၾကည္မွတ္ထင္ထားၾက
တခါတခါေတာ့လည္း အ႐ြယ္အစား စံုစံုလင္လင္နဲ႔
ၾကည့္မွန္ေ႐ွ႕မွာ ဆံုေရာ
ေ႐ွ႕တိုးၾက ေနာက္ဆုတ္ၾက ရီျပၾက မဲ့ျပၾက
မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုၾကတာေတာင္ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ သတိမရၾကဘူး
ဒုကၡကိုယ္စီနဲ႔ ေမာင္းနင္ေနရလို႔ အိမ္မက္လိုပဲ
ႏိုးေလမက္ေလန႔ဲ ပစ္(စ)တင္ တခုခုတ္ေမာင္းသလို
အိမ္မက္ခ်င္း တိုက္မိေတာ့မွ ဖက္ငိုၾက ဖက္ယိုၾက
အိပ္ေနရင္းက မ်က္ရည္ဝဲၾက ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို
ဘာလို႔ ထားခဲ့တာလဲ. . .
ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘူး ငိုေနရလ႔ို ငိုေနၾကလို႔
ငိုရင္းနဲ႔ႏိူးေတာ့ လက္ေတြ႕လို႔ ဆိုၾကတဲ့ဘဝ ထဲမွာ
နံရံသာျခားတဲ့ အခန္းေဖာ္ေတြလို မဆံုျဖစ္ၾကဘူး မေျပာျဖစ္ၾကဘူး
လ်ွာေတြျပတ္ထားသလို
ကိုယ္အၿမီးကိုယ္မ်ိဳရင္း စက္သြားတခု ႀကိတ္စားသလို
ကုန္ေခ်ာထုတ္ဖို႔ပဲ စိက္ကူးေနၾကရလို႔
မလိုအပ္ေတာ့သည္မ်ားကို သႃဂႋဳဟ္ၾကရတယ္
ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ အငမ္းမရ သရဏဂံုတင္ၾကတယ္
ၾကားၾကားသမ်ွ. . .
အမ်ွ. .
အမ်ွ. .
အမ်ွ. . . . . . တဲ့။ ။
အူေသာင္
