အခါအခြင့္သင့္ရင္

အခုလို သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ရင္ ေမေမေျပာေနက်စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ "ငါ့သားၾကီးကို သတိရလိုက္တာ၊ သၾကၤန္မင္းသားၾကီးကို သတိရလိုက္တာ" ဆိုျပီးေတာ့ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အမွတ္ရစရာေတြပါပဲ။ မူလတန္းအရြယ္ကေတာ့ သၾကၤန္မေရာက္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုကတည္းက အိမ္မွာေမေမမသုံးေတာ့တဲ့ ဆီပုံးခြံျဖစ္ျဖစ္၊ ငံျပာရည္ပုံးခြံျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာေဆးျပီး သၾကၤန္စစ္တိုက္ဖို႕ ျပင္ရတယ္။ 

ပါပါက အစပိုင္းေတာ့ ပလပ္စတစ္ ေရျပြတ္ေလးပဲ ဝယ္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေခတ္မွာ စတီး ေရျပြတ္ဆိုတာ အရမ္းေခတ္စားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းတဲ့ဟာပါ။ အဲဒါကို ေရွ႕ကပိုက္တစ္ေခ်ာင္းကိုျဖုတ္၊ အထဲက ဝါရွာကို ျဖုတ္လိုက္ရင္ စစ္တိုက္ဖို႕ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေရျပြတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပါပါက အဲဒါဝယ္ေပးတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းပဲ။ သၾကၤန္ေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႕ ခုနက ပလပ္စတစ္ပုံးထဲကိုေရျဖည္႔၊ ေက်ာင္းသြားရင္ မလြယ္ေတာ့တဲ့ လြယ္အိတ္စုတ္ထဲကိုထည္႔။ ျပီးရင္ ရပ္ကြက္ထဲက ရြယ္တူေတြနဲ႕စုျပီး တစ္ျခားရပ္ကြက္ စစ္တိုက္ထြက္ဖို႕ ျပင္ရတယ္။ခုနက စတီး ေရျပြတ္ကိုင္တဲ့ေကာင္ေတြကေတာ့ စတားေတြေပါ့။ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ ေရစစ္တိုက္ၾကတယ္။ လက္ပစ္ဗုံးကေတာ့ ေရဗူေဘာင္းနဲ႕ထု။ ေရကုန္လို႕ ေရစစ္ပြဲက ျမစ္ဆိပ္နဲ႕နီးရင္ ျမစ္ဆိပ္ဆင္းျပီး ေရျဖည္႔။ ဒါမွမဟုတ္ အနီးအနား အသိအိမ္မွာ ဝင္ျဖည္႔ေပါ့။ ဧရာဝတီေဘးမွာေနေတာ့ ေရအတြက္ကေတာ့ မပူရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႕ အထက္တန္းေရာက္ေတာ့ အရင္လိုေရစစ္မတိုက္ေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႕ ျမိဳ႕ကိုပတ္တယ္။ နယ္ျမိဳ႕ေလးဆိုေတာ့ အက်ယ္ၾကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္နာရီေလာက္ပတ္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္စုံသြားျပီ။တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရေမႊးအေပါစားေလးေတြဝယ္ၾက၊ သေဘာက်တဲ့ ေကာင္မေလးေတြျမင္ရင္ ေရေမႊးနဲ႕ ျဖန္းၾက၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရဆင္းေလာင္းၾကေပါ့။သူေတာ့ကျပန္ေလာင္းရင္ ပီတိေတြျဖာျပီး အီးအီးေတြပါၾကေပါ့။

http://www.southlondonartmap.com

မွတ္မွတ္ရရ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္မွာ အိမ္ကအသိနဲ႕ မႏၲေလးမွာလည္ဖို႕ ခြင့္ျပဳတယ္။ ျမိဳ႕ျပသၾကန္ၤနဲ႕မရင္းႏွီးဘူးေတာ့ အဆန္းေပါ့။မႏၲေလးမွာေမြး၊ ေမေမက မႏၲေလးသူမို႕ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ မႏၲေလးသားလို႕သတ္မွတ္ထားေပမယ္႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပါပါတာဝန္က်တဲ့ေနရာေတြပဲ လိုက္ေျပာင္းေနရေတာ့ မႏၲေလးဆိုတာ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အစိမ္းသက္သက္ပါပဲ။မႏၲေလးေရာက္ ေတာသားတစ္ေရာက္၊ ေနာက္ဆုံးေန႕မွာ ဖ်ားလို႕ ေရပက္ခံမထြက္လိုက္ရဘူး။ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ပါပါက ဆိုင္ကယ္နဲ႕ လည္ခြင့္ေပးတယ္။ ႏွစ္ရက္ကို ျမင္းမူမွာလည္၊ က်န္တဲ့ႏွစ္ရက္ကို ကားငွါး လူစုျပီး မႏၲေလးတက္။ကားငွါးရင္လည္း ႏွစ္တိုင္း ကိုယ္ကေခါင္းေဆာင္၊ လိုက္ခ်င္တဲ့သူမ်ားက သၾကၤန္မေရာက္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုကတည္းက စာရင္းလာေပးၾကတယ္။ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဘီယာလည္းစေသာက္တတ္ေနျပီ။ ျမင္းမူကစထြက္ျပီ ဆိုကတည္းက ေသာက္ေတာ့တာပဲ။ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဝါေလးကပိုရလာ၊ အရက္ပါ ေသာက္တတ္လာတယ္။က်ဳံးေရွ႕မဏၰပ္ေတြေရွ႕မွာ ကားေပၚကဆင္းျပီး ကၾက၊ခုန္ၾက။ ကားကလူရွာမေတြ႕လို႕ေမာင္းသြားရင္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ျပီး ကားျပန္ရွာရ။ တကၠသိုလ္ျပီးလို႕ဘြဲ့ရျပီးေနာက္ပိုင္း သၾကၤန္ကိုျဖတ္သန္းတာ ပံုစံေျပာင္းသြားတယ္။ အိမ္မွာပဲေနျဖစ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာစု၊ တစ္ခုခု ခ်က္စားရင္း မူးၾကတယ္။အခုဆို သၾကၤန္နဲ႕ေဝးေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေပါ့။ အခါအခြင့္သင့္ရင္ေတာ့ အညာေျမသၾကၤန္ပြဲကို ႏႊဲခ်င္ေသးတယ္။ ။

ဝဏၰ

တခုခု

Stairway To Something - L.H.T

တခုခု ေရးခဲ့ပါ ဆိုလို႔ . . . .

" တခုခု "

လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေရးခဲ့လိုက္ရင္၊
ခင္ဗ်ားကၾကည့္ျပီး အလြန္တရာမွ ႐ိုးအီေနေသာ ဟာသဟု ထင္မည့္ ရာခိုင္ႏွုန္းမွာ၊
ဒီလူ ဟာသညဏ္ရႊင္သည္ဟု ထင္မည့္ရာခိုင္ႏွုန္းထက္ ပိုမို မ်ားျပားႏိုင္ေၾကာင္း ေရးထားခဲ့လွ်င္၊
ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို တယ္ထင္တဲ့လူပဲဟု ထင္ျမင္လွ်င္လည္း လက္ခံႏိုင္သလို၊
ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္ကို ေတာ္ေတာ္ေပရွည္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ပဲဟု ထင္လွ်င္လည္း၊
ကြၽန္ေတာ္ေရးထားေသာ္စာကို အေရးတယူ ဖတ္၍
ဤေနရာသို႔ေရာက္လာရသည္ကို သိရ၍လည္း
ဝမ္းသာေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေရးခဲ့သည္။



ေမာင္ရင္ငေဇ